Πήγε φίλη να ψωνίσει κάποια δώρα για τις γιορτές και ανάμεσα στα καταστήματα που επισκέφτηκε, ήταν και ένα της αλυσίδας H&M. Όταν έφτασε στο ταμείο να πληρώσει, τη ρώτησαν εάν ήθελε σακούλα. Λες και θα έπαιρνε τα ρούχα στα χέρια και θα περπατούσε στον δρόμο σαν κρεμάστρα. Απάντησε, όμως, απόλυτα ήρεμα. «Φυσικά. Δώστε μου μία χάρτινη». Ταυτόχρονα, έβαλε την κάρτα της στο POS για να πληρώσει. Όταν πήρε στα χέρια της την απόδειξη, αντιλήφθηκε ότι της είχαν χρεώσει τη χάρτινη σακούλα! Επέστρεψε και ρώτησε στο ταμείο, για τη χρέωση. «Αυτή είναι η πολιτική της εταιρείας», της απάντησαν και της είπαν επίσης ότι την ίδια τακτική εφαρμόζουν και άλλες επιχειρήσεις ένδυσης και όχι μόνο.
Η φίλη εξερράγη. Δεν μπορούσε να χωνέψει τη χρέωση της χάρτινης σακούλας. Από πού κι ως πού; Τι λένε οι οργανώσεις καταναλωτών γι’ αυτό το χαράτσι; Άντε, να κατανοήσει κάποιος ότι χρεώνεται η πλαστική σακούλα εξ αιτίας του τέλους που έχει επιβάλει η πολιτεία, δήθεν για το περιβάλλον. Αλλά να χρεώνονται και οι χάρτινες σακούλες και, μάλιστα, με διαφήμιση της εταιρείας; Διότι κάθε λογότυπο της H&M και κάθε άλλης επιχείρησης που κυκλοφορεί στον δρόμο είναι μία προωθητική ενέργεια. Βλέπει ο κόσμος εσένα που έχει ψωνίσει και αναρωτιέται τι καλό μπορεί να βρει στη συγκεκριμένη μάρκα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, όλοι οι καταναλωτές οφείλουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Δεν γίνονται να διαφημίζουν εμμέσως πλην σαφώς μια εταιρεία και από πάνω να πληρώνουν τη χάρτινη σακούλα. Σε τελική ανάλυση, εάν αυτή είναι η πολιτική κάθε εταιρείας, να βάζει τα ψώνια σε σακούλες δίχως το λογότυπό της.