Τη συναντώ στο Χαλάνδρι, κοντά στο σπίτι της, αφού εκείνη τρέχει συνέχεια σε γυρίσματα και μετά δυσκολίας βρίσκει χρόνο να μιλήσουμε από κοντά.
Το ραντεβού μας είναι σ’ ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά μπαρ ολόκληρης της πόλης και καθώς η Βίκυ Παπαδοπούλου φωτογραφίζεται στο περιβάλλον του 1920 έχεις την αίσθηση ότι ξεπήδησε από κάποια σελίδα του μεγάλου Σκοτ Φιτζέραλντ και σε κάποια γωνία κρύβεται ο θαυμαστής της, Γκάτσμπι.
Το ύφασμα από την τουαλέτα που φοράει ρέει μέχρι το πάτωμα και ο κατάμαυρος πάνθηρας από όνυχα που ποζάρει δίπλα της κάνει την τέλεια αντίθεση με την πλατινένια λάμψη του φορέματος. Στο τραπεζάκι όπου ακουμπάω το κινητό για να γραφτεί η συνέντευξη, ένα βάζο με κατακόκκινα τριαντάφυλλα με κάνουν να υποθέσω ότι τα λουλούδια προορίζονται για εκείνη. Γεννήθηκε και ζει πολλά χρόνια στο Χαλάνδρι, ένας ολόκληρος κόσμος την ξέρει και την αγαπάει και εκτός οθόνης. «Συνδέομαι βαθιά με τους τόπους, ένας άνθρωπος δεν είναι ποτέ νησί. Η Πάτμος είναι ο τόπος μου, η παιδική μου ηλικία, οι φίλοι μου απ’ όλο τον κόσμο, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, η ξενοιασιά και η ασφάλεια, το μικρό νησί όπου με ξέρουν όλοι, η φωλιά μου. Στην Αθήνα επέλεξα συνειδητά να μείνω στο Χαλάνδρι για το ρέμα, για το δάσος. Θέλω να βρίσκομαι κοντά στη φύση. Μπορεί κατά τη διάρκεια της ημέρας να περνάω πολλές ώρες στο κέντρο, να μου αρέσει η βαβούρα, αλλά δεν μπορώ μακριά από τη φύση», μου λέει.
Φέτος την απολαμβάνουμε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους στο «Αυτή η νύχτα μένει» στον ALPHA αλλά και στη σειρά της Cosmote TV «Ετερος Εγώ», όπου υποδύεται τη δυναμική δημοσιογράφο Χριστίνα Στεργίου με βάση το σενάριο του Σωτήρη Τσαφούλια και της Κατερίνας Φιλιώτου.
Μια ιδιαίτερη παραγωγή για την ελληνική τηλεόραση που ξεπερνά τις προσδοκίες. «Υπάρχει σεβασμός στον άνθρωπο, στον ηθοποιό, σε αυτή τη συνεργασία. Η παραγωγή είναι άψογη, το κάστινγκ και η σκηνοθεσία υπέροχα, μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι συνδρομητικές πλατφόρμες δείχνουν να είναι το μέλλον, από την άλλη θεωρώ ότι θα ήταν καλό να υπάρχει και καλύτερη δωρεάν τηλεόραση. Αν η Πολιτεία μάς στηρίξει, στην Ελλάδα μπορούμε να κάνουμε δουλειές διεθνούς επιπέδου», σχολιάζει και στο μυαλό μου έρχεται ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, αφού και το ευρύ κοινό τη γνώρισε τηλεοπτικά ως μούσα του. «Είμαι πολύ περήφανη για τον Χριστόφορο και χαρούμενη για την επιτυχία του στο Netflix, το αξίζει 100%», με προλαβαίνει ενθουσιασμένη.
Από τις χρυσές δεκαετίες του ’80 και του ’90, πολύ μικρή τότε, θυμάται τη μουσική, τα ρούχα, τα χτενίσματα, την εξωστρέφεια και την ανεμελιά, την απουσία φόβου και τραυμάτων που χαρακτηρίζουν την τωρινή εποχή. Πώς χειρίζεται τη δική της πραγματικότητα; «Χρησιμοποιώ το χιούμορ πολύ συχνά στη ζωή μου. Μου αρέσει να παίζω με τις λέξεις σε διαλόγους κι έτσι αντιμετωπίζω όλες τις δύσκολες φάσεις της ζωής μου. Δεν με παίρνω πολύ στα σοβαρά κι έτσι όλα γίνονται πιο εύκολα, γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και συντροφιά για τους γύρω μου.
«Χρησιμοποιώ το χιούμορ πολύ συχνά στη ζωή μου. Δεν με παίρνω πολύ στα σοβαρά κι έτσι όλα γίνονται πιο εύκολα, γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και συντροφιά για τους γύρω μου»
Οσοι με γνωρίζουν καλά ξέρουν ότι θα τους κάνω να γελάσουν, συχνά κάνω την αστεία και για τον σύντροφό μου όταν αυτός παίρνει τα πράγματα πολύ σοβαρά. Οταν αισθάνομαι πολύ άσχημα, ο τρόπος που αντιμετωπίζω τη ζωή είναι να γίνομαι η χαρά της ζωής. Είμαι πολύ ντροπαλή με ανθρώπους που δεν ξέρω, αλλά όταν γνωριστώ με κάποιον σίγουρα θα τον κάνω να νιώσει οικεία. Η υποκριτική με έχει βοηθήσει πολύ στο να ξεπεράσω την ντροπαλότητα, να αισθάνομαι καλά με εμένα ως προτεραιότητα, να γίνομαι κάθε μέρα και καλύτερη, να ανοίγομαι πιο εύκολα. Εχει διευρύνει τους ορίζοντές μου, έχει δημιουργήσει εξάρσεις στη φαντασία μου, στο να βλέπω όλες τις πιθανότητες», ομολογεί και συμπληρώνει: «Με ευφραίνει η τέχνη, μπορεί αρχικά να μην την αντιλαμβάνεσαι αλλά αποτυπώνεται στον εγκέφαλό σου και κάποια στιγμή θα τη χρησιμοποιήσεις και θα γίνει πολύτιμο εφόδιο. Δεν την κατανοείς με το μυαλό αλλά με την ψυχή σου. Θεωρώ τη μουσική την υπέρτατη τέχνη, προσωπικά με συγκινεί η ορχηστρική, μου αρέσουν τα soundtracks και έχω μια τεράστια συλλογή».
Παρακολουθώντας την ανελλιπώς στην οθόνη, πολλές φορές αναρωτήθηκα για το πώς τα φέρνει βόλτα με τόσα συναισθήματα που προσθέτει στους χαρακτήρες που υποδύεται και πάντα κατέληγα ότι έχει χάρισμα. Με ένα βλέμμα, με ένα νεύμα χτίζει τον χαρακτήρα, χωρίς να αρθρώσει λέξη με τη βραχνή φωνή της γεμίζει τη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη. Καθηλωτική, τεράστια μπροστά στην κάμερα αν και «κανονική» γυναίκα στην πραγματικότητα, απορροφά ολοκληρωτικά τον φακό με την καθοδήγηση του σωστού σκηνοθέτη.
«Eχω πολλές όμορφες αναμνήσεις από την καριέρα μου, αλλά η αγαπημένη μου είναι όταν δούλεψα έναν ρόλο με σκηνοθέτη τον Μπομπ Γουίλσον στο Μιλάνο. Ούτε στο πιο τρελό μου όνειρο δεν πίστευα ότι θα συνεργαστώ μαζί του! Εχω πάντως να θυμηθώ πολλές ώρες χαράς, ρόλους της απόλυτης αισθητικής μου, τους οποίους επέλεξα συνειδητά κι αυτός είναι ο κύριος λόγος που λατρεύω αυτή τη δουλειά», αποκαλύπτει. «Ενας ολόκληρος φανταστικός κόσμος έχει χτιστεί πριν Τζάστιν Τιμπερλέικ καν πατήσεις στο πλατό, κάθε έργο έχει αγάπες, δυσκολίες, ευτυχία και δυστυχία πριν καν διαβαστεί το σενάριο».
«Αν η Πολιτεία μάς στηρίξει, στην Ελλάδα μπορούμε να κάνουμε δουλειές διεθνούς επιπέδου»
Αν και χαμηλών τόνων, η Βίκυ έχει λάβει πολλά εύσημα στην πορεία της. Και συνεχίζει να εξελίσσεται, να είναι ένα αστέρι με τον δικό της τρόπο. Αφήνει καθετί δήθεν, την προσποίηση, για τις ταινίες και την τηλεόραση, τις σελίδες του σεναρίου που πλήρως του αφοσιώνεται. Αντλεί ενδορφίνες από την παρουσία της στο πλατό ή στο σανίδι, εκεί όπου σκάβει βαθιά σε χαρακτήρες κι εσύ τη νιώθεις σαρωτική και ευάλωτη ταυτόχρονα. Αλλά και από την επαφή της, όπως φρόντισε να διευκρινίσει από την αρχή, με το θαύμα της φύσης. Η απειλή της κλιματικής αλλαγής δεν την αφήνει αδιάφορη. «Πάντα με τρόμαζαν οι επιπτώσεις της ανθρώπινης επέμβασης στο περιβάλλον και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να μην το επιβαρύνω, έτσι έχω μάθει από το σπίτι μου.
Θέλω να είμαι παράδειγμα για τους άλλους και δεν συζητώ μόνο για την ανακύκλωση. Αν και η μεγάλη ζημιά έχει γίνει και είναι κάτι που με στενοχωρεί βαθιά, πιστεύω ότι υπάρχει επιστροφή αν ευαισθητοποιηθούμε πιο ουσιαστικά.
Το περιβάλλον είναι αυτό που μας συντηρεί, ας μην κοιτάζουμε τόσο πολύ το εγώ μας, αν δεν υπάρχει φύση, δεν θα υπάρχουμε ούτε εμείς. Η ενσυναίσθηση για όλες τις ζωντανές οντότητες είναι επείγουσα, υπάρχει μια αλυσίδα πραγμάτων- η δική μου ανακύκλωση μπορεί να κάνει καλό στην πολική αρκούδα που απειλείται από εξαφάνιση και το κουτάκι μπίρας που θα πετάξω στη θάλασσα να προκαλέσει μύρια κακά. Οφείλουμε να σκεφτόμαστε συνολικά».
Παρότι γνωρίζω πως αποφεύγει εκ πεποιθήσεως να μιλάει για την ιδιωτική της ζωή, πεθαίνω να τη ρωτήσω πώς νιώθει όταν ο Θάνος Τοκάκης της τηλεφωνεί ενώ βρίσκεται στο Εθνικό Θέατρο για τις πρόβες στην παράσταση που σκηνοθετεί. Αλλά από τον τρόπο που του απαντά, αντιλαμβάνομαι ότι αισθάνεται ευγνώμων που αυτός βρίσκεται στη ζωή της. Η Βίκυ γνωρίζει να χτίζει και σχέσεις ◆
πηγή: protothema.gr