Γράφει η Βασιλική Βλάχου (Billie Vee)
Θυμάστε όταν ήμασταν παιδιά που ονειρευόμασταν με πάθος, με απόλυτη άγνοια κινδύνου και χωρίς καμιά αυτολογοκρισία τι θέλουμε να γίνουμε και να κάνουμε όταν μεγαλώσουμε;
Ονειρευόταν κάποιος να γίνει γιατρός που θα σώσει ζωές, πολιτικός που θα αλλάξει τον κόσμο, αρχαιολόγος που θα κάνει μια τρομερή ανακάλυψη, τραγουδιστής που θα είναι νούμερο ένα στα charts, αθλητής που θα κατακτήσει το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ηθοποιός που θα πάρει το Όσκαρ… και όντως πίστευε ότι θα τα καταφέρει. Δεν το διαπραγματευόταν καν.
Αλλά τι γίνεται στην πραγματικότητα; Ή που έρχεται η ζωή και σου δίνει δύο τρία ωραία χαστουκάκια ρεαλισμού και ξυπνάς και αφήνεις τα όνειρα μόνο για τον ύπνο ή που μπαίνεις σε μια αδυσώπητη πορεία να το πραγματοποιήσεις το ρημάδι. Δουλεύεις ασταμάτητα, ξενυχτάς, σου γίνεται εμμονή, κάνεις ένα βήμα μπροστά και πέντε πίσω. Βασανίζεσαι. Βλέπεις τον οίκτο στα μάτια των ανθρώπων -«βρε, άστο» να σου λένε-, ξεκινάς ψυχοθεραπεία και εύχεσαι να ήξερες τα προσωπικά στοιχεία επικοινωνίας του διάβολου, για να του πουλήσεις την ψυχή σου με αντάλλαγμα την πραγματοποίηση του ονείρου σου. Υπερβάλλω. Μόνο στο τελευταίο. Τα άλλα είναι ακριβώς έτσι.
Όταν για κάποιο ανεξήγητο λόγο, δεν τα έχεις παρατήσει και πραγματοποιείται τελικά το όνειρο σου, περνάς από τα εξής στάδια: απάθειας (οκ, και;), θυμού (έφαγα τόσα χρόνια από τη ζωή μου γι’ αυτό;!), αποδοχής (τα έφαγα ναι, πρόβλημα μου), χαράς (“I am the King of the World” όπως φώναζε ο DiCaprio στον Τιτανικό), συγκίνησης (*ήχος φωνής που σπάει και λυγμός που πνίγεται*) και τελικά ευγνωμοσύνης (σ’ ευχαριστώ θεέ μου, σύμπαν, μαμά, μπαμπά, γιαγιά κλπ). Το τελευταίο μένει. Ευγνωμοσύνη. Γιατί όσο κι αν προσπαθείς για κάτι, μπορεί και να μη γίνει.
Αφορμή για όλα αυτά η πραγματοποίηση του μεγαλύτερου μου καλλιτεχνικά στόχου και παιδικού ονείρου μου. Αν ένα μαγικό πνεύμα, δύναμη από το υπερπέραν ή εφαρμογή του κινητού μου, μου έλεγε ότι θα μου πάρει 7 χρόνια μέχρι να πραγματοποιηθεί, εννοείται πως δεν θα το προσπαθούσα καν. Θα έλεγα “sorry, that’s life” στον 8χρονο εαυτό μου και θα συνέχιζα τη ζωή μου.
Ευτυχώς που δεν το ήξερα. Αλλιώς δεν θα έβλεπα την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου βρετανικής παραγωγής στην οποία υπογράφω το σενάριο και παίζω έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους να ολοκληρώνεται και να είναι έτοιμη να ξεκινήσει το ταξίδι της. Δεν ξέρω πως θα πάει, αλλά μπορώ να κοιτάξω στα μάτια τον 8χρονο μου εαυτό και να του πω «Τα καταφέραμε»… μόνο και μόνο για να πάρω την απάντηση: «Εννοείται».
Συμπέρασμα; Να μην εγκαταλείπετε τα όνειρα σας. Είναι η τρέλα με την οποία γεννιόμαστε. Και αν χαθεί κι αυτή η μικρή τρέλα, ποιο το νόημα της ζωής;
