Κατερίνα Διδασκάλου: «Το να κλειστώ για μία εβδομάδα σε ένα μοναστήρι ήταν σημαντική εμπειρία»

Την Κατερίνα Διδασκάλου μετά της «Άγριες Μέλισσες», την απολαμβάνουμε στην νέα σειρά του Mega, «Μαύρο Ρόδο» και στο ρόλο της Ηγουμένης Φιλαρέτης.

Η ηθοποιός παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη και μίλησε για τον ρόλο της, για την ζωή στο μοναστήρι αλλά και για το αν είναι πνευματικός άνθρωπος.

Κατ ’ αρχάς, τι σας έκανε να πείτε ναι στην πρόταση για το «Μαύρο Ρόδο»;

Η διαφορετικότητα του ρόλου και η μοναδικότητά του. Γιατί δεν είναι πολλές οι φορές που μπορεί να σου τύχει ένας τέτοιος ρόλος, μια ηγουμένη σε μοναστήρι. Θεώρησα ότι είναι μια πρόκληση εφ’ όλης της ύλης, γιατί δεν είχα κάνει ποτέ κάτι τέτοιο, ούτε καν κοντά σε αυτό, όλα αυτά τα χρόνια. Αυτός ο χαρακτήρας που ενώ έχει περάσει αυτά που έχει περάσει, έχει αλλάξει τελείως, έχει κάνει 180 μοίρες στροφή, έχει απομονωθεί και έχει δοθεί στη λατρεία του Θείου και στον έρωτα του Θείου. Και αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο για έναν άνθρωπο, για μια γυναίκα που έχει γευτεί τη ζωή έτσι, που ξέρει τι σημαίνει ζωή. Είναι μια πολύ μεγάλη απόφαση και φαίνεται να την υποστηρίζει 100%. Αλλά την υποστηρίζει φωτεινά, ανοιχτά, και όχι με σκοταδισμό και μονομέρεια. Στις σκηνές που έχει με τη νεαρή δόκιμη, και οι οποίες μου αρέσουν πάρα πολύ, της λέει πράγματα που δεν τα λέει εύκολα ένας τυπικός μοναχός που θέλει να είναι σωστός, ας πούμε από όλες τις απόψεις. Της μιλάει ανοιχτά, της λέει ότι δεν ξέρει τι αφήνει πίσω της γιατί δεν το έχει ζήσει. Και της το λέει όχι μια φορά αλλά επανέρχεται κάθε φορά, σε κάθε συζήτηση. Με πολλή χαρά έχω να πω ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στον μοναχισμό και είχα την καλή τύχη να γνωρίσω έναν από αυτούς την εβδομάδα που κλείστηκα στο Ρέθυμνο, στο μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης. Και χάρηκα πολύ βέβαια που γνώρισα αυτή την ηγουμένη.

Αυτή η εμπειρία πώς σας βοήθησε να προετοιμαστείτε για τον ρόλο;

Το να κλειστώ για μία εβδομάδα σε ένα μοναστήρι και να ακολουθήσω το πρόγραμμα όχι σαν ένας απλός επισκέπτης που ξυπνάει όποτε θέλει αλλά να συμμετέχω από τον όρθρο, τις λειτουργίες έως τον εσπερινό, την τράπεζα και τα κελιά ήταν πολύ σημαντική εμπειρία για μένα και πρωτόγνωρη. Φυσικά και μου έδωσε πράγματα πολύ ακριβά και πολύ χρήσιμα για τον ρόλο. Όπως και αυτή η απόλυτη ησυχία μέσα και έξω, ήταν μεγάλη υπόθεση. Άμα δεν το έχεις βιώσει, δεν μπορείς να το αναπαραγάγεις. Με πολλή χαρά θα ξαναγύριζα εκεί για κάποιες μέρες του χρόνου, εφόσον έχω πρόσκληση από την ηγουμένη. Με χαροποίησε ιδιαίτερα που μου είπε να πάω ξανά να μείνω όποτε θέλω. Το περιμένω με χαρά γιατί και οι συζητήσεις ήταν πολύ ουσιαστικές, πνευματικές χαρές δυσεύρετες.

Εσείς είστε πνευματικός άνθρωπος γενικότερα;

Δεν μπορώ να απαντήσω εγώ για μένα. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι ψάχνω μέσα μου παρατηρώ τους άλλους ανθρώπους, ακούω, διαβάζω, προσεύχομαι. Δεν μπορώ να πω ότι πηγαίνω εκκλησία αλλά προσεύχομαι γιατί πιστεύω ότι ο Θεός είναι παντού, όπως έλεγε ο Σπινόζα. Και στη χαραμάδα μιας πόρτας που τρίζει μπορεί να είναι ο Θεός. Ο Θεός είναι μέσα μας. Είναι η δύναμη που παίρνουμε να συνεχίσουμε μετά από μια δύσκολη· κατάσταση, η νομοτέλεια του σύμπαντος που μας διέπει. Όλα αυτά είναι Θεός κατά την ταπεινή μου γνώμη.

πηγή: Προσωπα

Διαβάστε επίσης