Γράφει η Βασιλική Βλάχου
Έφυγα από την Αθήνα το 2009 για να επιστρέψω μετά από 12 χρόνια που χαρακτηρίστηκαν από οικονομική κρίση, μνημόνια, λιτότητα, ακροδεξιά κινήματα, αναρχικούς, πρόσφυγες, πυρκαγιές, πανδημία, me too. Οκ, δεν είναι και λίγα… αλλά θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα.
Ποια ήταν η Αθήνα που άφησα και η Αθήνα που βρήκα; Δύσκολο να είναι αντικειμενικός κανείς, καθώς δυστυχώς δεν έχει βρεθεί το ελιξίριο της νεότητας ή έχει, όπως πιθανώς πιστεύουν κάποιοι συνωμοσιολόγοι, αλλά εγώ σίγουρα δεν το διαθέτω. Εννοώ ότι μεγαλώνουμε, οπότε βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά.
Η Αθήνα που άφησα στα τότε μάτια μου φάνταζε ζωντανή, θεότρελη βασικά… θορυβώδης, βρόμικη, άναρχη…ανάλαφρη, κεφάτη, αλλά και σοβαροφανής, με την αλαζονική πεποίθηση ότι το δέλεαρ των αρχαίων, κρυμμένο έστω και σε ψήγματα στις λιγοστές της πέτρες, είναι αρκετό για να διατηρήσει το κύρος της. Όπως και να είχε, έβλεπα στα μάτια των ανθρώπων μια ελπίδα, παρά του γνωστού “έλα, μωρέ… Ελλάδα – τι περιμένεις”.
Η Αθήνα που βρήκα θυμίζει μια γυναίκα που πήγε σ’ ένα πάρτυ, ξενύχτησε χορεύοντας, ήπιε το βάρος της επί πέντε σε αλκοόλ, πιθανώς να έκανε και χρήση ουσιών, αλλά δεν είναι και τελείως σίγουρη, ίσως να μπαλαμουτιάστηκε και με κάποιον και μετά δεν πήγε καν να ξεκουραστεί. Αντ’ αυτού, έτρεξε μαραθώνιο κάτω από τον ήλιο και τέλος αποκαμωμένη σωριάστηκε σ’ έναν καναπέ, δίπλα σ’ έναν τεράστιο, πρώην αδέσποτο, αλλά εμβολιασμένο σκύλο, έτοιμη να κοιμηθεί… και παρά την εξάντληση της, έχει αυπνία. Είναι πλέον κουρασμένη, αγχωμένη, αγριεμένη. Σφιγμένη. Χαμογελάει με εκείνη τη νευρικότητα που προκαλεί το αίσθημα της αβεβαιότητας όταν ποτίζει το δέρμα σου και φτάνει μέχρι και τον μυελό των οστών. Είδα όμως και μια Αθήνα πιο σοβαρή, ευγενική, ευγνώμων, φιλότιμη. Έστω κι από φόβο να μην έρθουν τα χειρότερα.
Αν ήταν μια φίλη μου από τα παλιά η Αθήνα, θα την έβγαζα για καφέ που της αρέσει τόσο. Μέτριο με λίγο γάλα – γιατί δεν θέλει να δοκιμάζει και πολλά. Μπορεί να λέει ότι είναι ανοιχτόμυαλη και κουλ, αλλά τις περισσότερες φορές πέφτει στην παγίδα του δήθεν. Για να είσαι κουλ, πρέπει να δεχτείς τις αδυναμίες σου, θα της εξηγούσα και να προσπαθείς να τις βελτιώσεις. Αντιθέτως, εκείνη τις έχει αναγάγει σε εύσημα, χαρακτηριστικά του μεσογειακού ταμπεραμέντου της. Θα της πρότεινα ότι καλό είναι να εμπνέεται από τους άλλους, τους διαφορετικούς – όχι να τους αντιμετωπίζει με απαξίωση και θα τόνιζα ότι η δουλειά δεν είναι πάντα ευχάριστη, αλλά σίγουρα είναι ένας αρκετά εγγυημένος τρόπος να προχωρήσεις. Τέλος, θα της θύμιζα ότι πρέπει να αγαπάει τον εαυτό της και να τον προσέχει και θα προσπαθούσα να την πείσω ότι έχει όλα τα φόντα να είναι υπέροχη, αρκεί να μην αφεθεί στο απλά να υπάρχει.
- Η Βασιλική Βλάχου ή Billie Vee, όπως την ξέρουν στο εξωτερικό, είναι ηθοποιός και σεναριογράφος. Αποφοίτησε από το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν και από το τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.