Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε η Κάτια Δανδουλάκη στο περιοδικό ΟΚ! όπου μεταξύ άλλων μίλησε για όσα την βασάνισαν μια ολόκληρη ζωή αλλα και τις ευτυχισμένες στιγμές δίπλα στον μεγάλο έρωτα της ζωής της, Μάριο Πλωρίτη.
Βρισκόμαστε στο σαλόνι του σπιτιού σας. Έναν χώρο ζεστό, γεμάτο βιβλία, φωτογραφίες και…
…και κουκλάκια. Βέβαια, τα πολλά κουκλάκια δεν τα έχω εδώ. Τα κρύβω στο υπνοδωμάτιό μου γιατί είμαι άνθρωπος παιδικής ηλικίας, δηλαδή παίρνω πολύ μεγάλη ενέργεια από την αθωότητα των παιδικών χρόνων.
Πράγματι, σας χαρακτηρίζει μια παιδικότητα στον τρόπο που κινείστε και φέρεστε.
Ναι, με χαρακτηρίζει και δεν πρόκειται να τη χάσω. Ξέρετε, έχω το μαθητικό σύνδρομο. Ό,τι και να κάνω, το μελετώ λες και πηγαίνω στο σχολείο, αλλά αυτό είναι μέρος του χαρακτήρα μου. Βλέπω, για παράδειγμα, φίλες μου να κάνουν πολλά πράγματα μαζί. Να μιλούν στο τηλέφωνο και συγχρόνως να κάνουν δουλειές στο σπίτι. Μου είναι αδύνατον. Εγώ θα κάνω μόνο ένα πράγμα τη φορά – κι αυτό το είχα από μικρή.
Και τα κουκλάκια που λέγατε τι είδους είναι;
Είναι αρκουδάκια –που μου αρέσουν πάρα πολύ– και έχω κι ένα αγαπημένο σκυλάκι που το φέρνω παντού μαζί μου εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Το έπλυνα δύο φορές και όταν είδα ότι μου αδυνατίζει, έπαψα να το πλένω και το φυλάω σαν τα μάτια μου. Μέχρι και σεσουάρ του κάνω για να φουσκώνουν τα μαλλάκια του και μαζί του κοιμάμαι κιόλας. Τώρα αυτά μπορεί να ακούγονται γελοία αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Αυτή είμαι και δεν έχω κανέναν λόγο πια ούτε να ντρέπομαι για κάτι ούτε να παρουσιάζω κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Ο κόσμος με έχει μάθει τόσα χρόνια.
Είναι αλήθεια ότι σας ξέρουν και σας θεωρούν κοντινό τους άνθρωπο. Είστε η δική τους Κάτια.
Ναι, γιατί μεγαλώσαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια. Είναι ένας δεσμός χωρίς διακοπές, και στο θέατρο και στην τηλεόραση. Ακόμη και στις ταινείς που έχω κάνει. Βλέπω, για παράδειγμα, τον Παπαφλέσσα, τον παίζουν κάθε χρόνο (σ.σ. ταινία του 1971 όπου συμπρωταγωνιστούσε με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ). Αυτή είναι όμως και η περιουσία μου, το αποτύπωμα που έχω αφήσει στον κόσμο.
Οι θαυμαστές και οι άνθρωποι που συμβουλεύεται
Και παράλληλα είστε ιδιαίτερα αγαπητή στις γυναίκες.
Γιατί δεν είμαι ανταγωνιστική με τις γυναίκες. Καθόλου! Γενικά, δεν είμαι ανταγωνιστικός άνθρωπος. Όταν δω την αξία, υποκλίνομαι. Μου αρέσει να θαυμάζω τους ανθρώπους, νέους ή μεγαλύτερους, με συγκινεί η ουσιαστική επαφή.
Δεν ξέρετε πόσες φορές τα νέα παιδιά με παίρνουν τηλέφωνο για να με συμβουλευτούν. «Κάτια, μου έχουν προτείνει αυτό κι αυτό, τι να κάνω;». Απαντώ «αυτό θα έκανα στη θέση σου, αλλά είσαι ελεύθερος να αποφασίσεις». Ο καθένας επιλέγει για τον εαυτό του ποιος είναι ο σωστός δρόμος.
Εσείς, αντίστοιχα, ποιον άνθρωπο συμβουλεύεστε;
Συμβουλευόμουν με λαχτάρα τον άνθρωπο της ζωής μου, τον Μάριο Πλωρίτη. Και όσες φορές άφησα στην άκρη τη συμβουλή του και είπα «θα κάνω αυτό που νομίζω εγώ σωστό» είδα πως εκείνος τελικά είχε δίκιο. Αλλά ήταν τόσο σοφός που μου έλεγε «όχι, αυτό έπρεπε να κάνεις γιατί αυτός ήταν ο δικός σου δρόμος. Και από το λάθος σου θα μάθεις». Και πραγματικά πέρασαν τα χρόνια και έμαθα από τα λάθη μου. Συνεχίζω να κάνω λάθη, αλλά διαφορετικά κάθε φορά. Δεν πέφτω στην ίδια τρύπα.
Πάντα δουλεύετε πολύ. Δεν θελήσατε κάποια στιγμή να κάνετε ένα μεγάλο διάλειμμα για να ξεκουραστείτε, να ταξιδέψετε, να γνωρίσετε διαφορετικά πράγματα;
Ξεκουραζόμουν τόσο όσο μου επέτρεπε η λαιμαργία μου. Γιατί ήμουν και λαίμαργος άνθρωπος και έλεγα «τώρα μου έκαναν αυτή την πρόταση, να πω όχι;». Τα τελευταία χρόνια μπορώ να πω πως αφιέρωσα περισσότερο χρόνο στον εαυτό μου και στο ντάντεμα του εαυτού μου γιατί τον είχα λίγο ταλαιπωρήσει με την πολλή δουλειά. Πλέον, όταν δεν θέλω να κάνω κάτι με την ψυχή μου, απλώς δεν το κάνω.
Ο πόνος της απώλειας
Και ο πόνος της οριστικής απώλειας πώς γιατρεύεται;
Χρειάζεται χρόνο και δουλειά με την ψυχή. Εγώ πήγα σε ειδικούς και έκανα μάθημα με την ψυχή μου. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που τα ξέρουν όλα και μπορούν να τα κάνουν όλα μόνοι τους. Για την ψυχή μου ζητάω βοήθεια. Υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι που μπορούν να σου δείξουν προς τα πού είναι το φως. Είτε ένας ψυχίατρος – ψυχολόγος είτε ένας σύμβουλος αυτογνωσίας. Όπου βρει ο καθένας τη δική του διέξοδο.
Μέσα από αυτή την εσωτερική διεργασία που κάνατε τι μάθατε για τον εαυτό σας;
Αυτά που με βασάνισαν μια ολόκληρη ζωή. Ήμουν ένα πολύ πειθαρχημένο άτομο και είχα καταπιέσει πάρα πολύ το δικό μου «θέλω». Αυτή την καταπίεση δεν μου την επέβαλε κανείς. Εγώ αισθανόμουν ότι για να μη βλάψω τη σχέση –φιλική ή εργασιακή– έπρεπε να ανεχτώ με το ζόρι αυτό που συνέβαινε. Και υποτασσόμουν σε μια κατάσταση για να μη δημιουργήσω πρόβλημα, για να μη στενοχωρήσω κάποιον. Όμως ταλαιπωρούσα την ψυχή μου. Και τώρα δεν το κάνω αυτό. Τώρα θα πω με μεγάλη άνεση, ακόμη και στον πιο κοντινό μου άνθρωπο: «Αυτό μην το ξανακάνεις, με σκοτώνει». Και αν το ξανακάνει, θα ανοίξω την πόρτα και θα φύγω. Χωρίς θεαματικές αποχωρήσεις, φεύγει η ψυχή μου από εκεί. Με δυο λόγια, δεν έχω πλέον τον φόβο τού να παρεξηγηθώ. Άλλωστε οι ουσιαστικές σχέσεις δεν χωρούν παρεξήγησης, έτσι δεν είναι;
Ο Μάριος Πλωρίτης και η αγάπη από την οικογένειά της
Από την οικογένειά σας πήρατε αγάπη;
Μόνο αγάπη. Και είμαι ευγνώμων στον Θεό και στη φύση που είχα αυτούς τους γονείς και ύστερα αυτούς τους φίλους και αυτό τον άνθρωπο της ζωής μου. Είμαι από τους ανθρώπους που πραγματικά ευλογήθηκαν με αγάπη. Και για αυτό μπορώ και τη δίνω απλόχερα. Γιατί δίνουμε από το περίσσευμά μας. Όταν έχουμε υστέρημα, τι να δώσουμε;
Ο Μάριος Πλωρίτης είναι ο άνθρωπος που, όπως έχετε πει πολλές φορές, σας στιγμάτισε. Σαν να μην υπήρξε άλλος σύντροφος στη ζωή σας πριν ή μετά από εκείνον.
Έτσι είναι. Έζησα μια τόσο ευτυχισμένη ζωή δίπλα του. Ήταν ο άνθρωπός μου. Ήταν ο ένας και μοναδικός γιατί υπήρχε η τέλεια ταύτιση. Ξέρω πως είναι σπάνιο να ταυτιστούν δυο άνθρωποι, αλλά να που υπάρχει κι αυτό. Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Για αυτό λέω πως ήμουν τυχερή. Πολύ τυχερή. Ζήσαμε μαζί τριάντα δύο υπέροχα χρόνια. Μια στιγμή ευτυχίας που θυμάστε έντονα από τα χρόνια της κοινής σας ζωής;
Οι πιο ευτυχισμένες στιγμές ήταν η καθημερινότητά μας. Να γελάμε με τα ίδια αστεία. Να μοιραζόμαστε τα ίδια όνειρα, να συζητάμε πράγματα απλά, καθημερινά. Δεν είναι ανάγκη να φιλοσοφείς με τον άνθρωπό σου. Η ποίηση της καθημερινότητας είναι η πιο υψηλή ποίηση που μπορεί να υπάρξει.