Η πανδημία του κορονοϊού COVID-19 αποτελεί μια νέα τάξη πραγμάτων στην καθημερινή πρακτική των γιατρών και των ασθενών τους σε όλο τον κόσμο και ανατρέπει αρκετά δεδομένα και καταστάσεις όπως ήταν γνωστά μέχρι σήμερα.
Η νέα τάξη πραγμάτων δεν σημαίνει πάντοτε καταστολή ή και σκοταδισμό. Αρκετές φορές η ιστορία μας έχει διδάξει ότι ήταν και η απαρχή νεωτεριστικών τρόπων αντιμετώπισης της καθημερινότητας και εισόδου καινοτομιών στην ζωή μας και στην διαχείριση θεμάτων υγείας.
Η διαχείριση των γυναικών που μπαίνουν σε πρόγραμμα εξωσωματικής γονιμοποίησης καθορίζεται από το γεγονός ότι πρόκειται για γυναίκες με γνωστό ατομικό ιστορικό και δεν αντιμετωπίζουν κατά τα άλλα κάποιο σοβαρό υποκείμενο νόσημα καθώς και για γυναίκες ηλικίας που είναι χαμηλότερης από εκείνη που καθιστά αυξημένο το ποσοστό των επιπλοκών είτε νοσηλευτούν για την λοίμωξη αυτή είτε όχι. Επίσης στα άτομα αυτού του ηλικιακού φάσματος, παρατηρείται ότι θα εμφανίσουν ήπια συμπτώματα όταν νοσήσουν.
Ο Κωνσταντίνος Παντός με εξηγεί την διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Είναι ακόμη γνωστό ότι αυτή τη στιγμή μια γυναίκα που βρίσκεται σε εγκυμοσύνη δεν κινδυνεύει περισσότερο από το γενικό πληθυσμό αυτής της ηλικίας. Από το μικρό αριθμό των γυναικών με κορονοϊό που έχουν ήδη γεννήσει προκύπτει ότι ο ιός δεν μεταδόθηκε στο νεογνό μέσω του πλακούντα ούτε ανιχνεύτηκε στο αμνιακό υγρό. Επιπλέον, όσα ελάχιστα νεογνά διαπιστώθηκε ότι πάσχουν, μολύνθηκαν από το περιβάλλον μετά τη γέννησή τους.
Αυτό που επικρατεί σήμερα στην Επιστημονική Κοινότητα της Ανθρώπινης Αναπαραγωγής είναι ότι επιτρέπεται η πραγματοποίηση της ωοληψίας και η κατάψυξη των ωαρίων ή εμβρύων που θα προκύψουν, αφού δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι επηρεάζεται αρνητικά η ποιότητα του ωαρίου που καταψύχεται ή ότι υπάρχει ιικό φορτίο στο γενετικό υλικό που θα καταψυχθεί. Συστήνεται επίσης η αναβολή των καινούργιων προσπαθειών εξωσωματικής με το σκεπτικό ότι ακόμα δεν έχει μελετηθεί επαρκώς η όλη επιδραση της ιογενούς αυτής μόλυνσης.
Εξαίρεση ίσως αποτελεί η περίπτωση των γυναικών και ανδρών με ογκολογικό ή άλλο νόσημα όπου τα περιθώρια χρόνου είναι απειλητικά για την ζωή τους και πρέπει να καταφύγουν σε κατάψυξη ωαρίων και σπέρματος, αντίστοιχα, για διατήρηση γονιμότητας πριν την έναρξη της χημειοθεραπείας ή ακτινοβολίας ή άλλη γοναδοτοξικής θεραπείας.
Όπως επίσης δεν έχει θεσπιστεί πουθενά ως μέτρο ότι σε κάθε περίπτωση μια έγκυος σε αρχικό στάδιο πρέπει να προχωρήσει σε διακοπή κύησης ή ότι πρέπει να αποφευχθεί η φυσιολογική σύλληψη, γιατί δεν υπάρχουν ενδείξεις ανωμαλίας του εμβρύου λόγω ενδομήτριας λοίμωξης.
Όλες αυτές οι επιστημονικές παρατηρήσεις και προσεγγίσεις κατακλύζουν την κοινότητα της Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής και δίνουν το εύνασμα να αξιολογηθεί κάθε υπογόνιμο ζεύγος ξεχωριστά, κατανοώντας τις ανάγκες του και τις ιδιαιτερότητές του ως προν την διαχείριση των διαγνώσεων και των θεραπειών που πρέπει να υποβληθούν καθώς και το χρονικό πλαίσιο που τις διέπει. Όλα εξελίσσονται και ανανεώνονται καθημερινά καθώς οι επιστήμονες που αποκωδικοποιούν τις πληροφορίες που συλλέγουν αλλά και εμείς που εφαρμόζουμε την καθημερινή ιατρική πράξη, οφείλουμε να είμαστε οπλισμένοι με υπομονή και προοπτική σκέψη.
Σε μια εποχή πανδημίας και στην μετέπειτα χρονική περίοδο πολλά θα αναπροσαρμοσθούν και αρκετά ερωτήματα θα διαφωτιστούν μέσα από ένα άλλο πρίσμα. Όπως για παράδειγμα μέχρι πριν λίγες ημέρες δεν ξέραμε τι συμβαίνει με μια επίτοκο με COVID-19, τον τοκετό της ή και το νεογνό της. Σήμερα όμως έχουν γεννηθεί αρκετά παιδιά από προσβεβλημμένες μητέρες με COVID-19 και τόσο οι μητέρες αυτές όσο και τα νεογνά τους είναι φυσιολογικά χωρίς προβλήματα. Το ίδιο συμβαίνει και στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή όπου τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα μιας και η μελέτη του γενετικού υλικού των υπογόνιμων ζευγαριών δεν έχει δείξει καμία δυσμενή επίδραση αυτού του ιού.
Ίσως όλες αυτές οι ιατρικές πράξεις να ακολουθήσουν άμεσα μια διαφορετική διαχείριση, που ήδη πια εφαρμόζεται και στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, με αυξημένα μέτρα πρόληψης και προστασίας για μακρό χρονικό διάστημα μιας και η εισβολή της λοίμωξης αυτής στη ζωή μας και στο υγειονομικό μας σύτημα είναι άγνωστης διάρκειας και ίσως επίσης οδηγήσει σε πιο μόνιμες ριζικές αλλαγές και νοσηλευτικές παρεμβάσεις για την προστασία όλων μας.
Κι όλα αυτά γιατί η παροχή υγείας σε όλους τους ιατρικούς κλάδους θα συνεχισθεί, θα πρέπει να είναι σε επαγρύπνιση και θα μπεί σε ένα άλλο πλάνο αντιμετώπισης ως αποτέλεσμα της εξόδου μας από αυτήν την αρχική οξεία φάση της πανδημίας που όλοι βρεθήκαμε και που χαρη στις προσπάθειες όλων μας θα την αφήσουμε πίσω μας, σύντομα, όπως φαίνεται. Δικαιολογημένα όλη η ιατρική κοινότητα έσπευσε να ασχοληθεί με το «επείγον», όπως μας διδάσκει η ιατρική επιστήμη χρόνια τώρα, όμως από την πρώτη στιγμή και τις επόμενες ημέρες θα κλειθούμε όλοι μας να συνεχίσουμε να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας σε όλες τις ιατρικές ειδικότητες, όπως και στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και την διαχείριση της γονιμότητας, γιατί η ζωή συνεχίζεται και η έλευση της καινούργιας ζωής είναι επιβεβλημένη και αναγκαία.
Η ισχυρή επιθυμία που νιώθει ένα ζεύγος για να αποκτήσει παιδί είναι απόλυτα σεβαστή και η Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή βοηθά να γίνει αυτή η επιθυμία πραγματικότητα, χωρίς να θέτει την υγεία της γυναίκας και του εμβρύου σε κίνδυνο.